همهمه ای می شنیدم
صدای ابری بود که می گریست
و ناله شمعی که عزادار بود
با ابر همدرد شدم
فهمیدم که شبانگاه آفتاب را از کنارش دزدیده اند
یک ماه برایش فرستادم
تا شاید اندازه لبخندی خوشحال شود
به سراغ شمع رفتم
دیدم پروانه ای گلش را شهید کرده و خود در آتش شمع سوخته
چیزی برای او نداشتم
ناچار آهی درون نی ام کشیدم
و به او هدیه کردم

نوشته شده در شنبه 91/4/17ساعت 10:0 صبح توسط sahra نظرات ( ) |